Paradijs

Paradijs
Vrijdag was een reisdag, halverwege de dag waren we bij de kust aangeland om die te volgen tot Ampana.
Onderweg een mooie groene natuur, bergen, bochten, stijgen en dalen en ....het dagelijks leven wat aan je voorbij trekt.
Waar we tussen de middag lunchen is steeds weer een feest. Het is vaak zeer eenvoudig, de keus beperkt. Maar ik ging toch voor de vis, en die was heerlijk (een beetje vergist met de rijst met de rode peper,..pffffff)

Ampana
Deze streek van Sulawesi is geheel niet toeristisch. Dus wij zijn een bezienswaardigheid. Iedereen zwaait naar je, zit achterstevoren op de brommer, roept hello, hello, en willen met je op de foto.
Ampana is het vertrekpunt naar de Togian eilanden. Een vrij uitgebreide eilandengroep. Daar zijn in totaal drie resorts. En daar gaan we de volgende dag heen.
Tja, en de hamvraag van de dag is steeds, waar gaan we eten,..
Nou was vlakbij een restaurant annex conferentie oord, maar gesloten, althans, dat leek zo. Maar een jongen op een brommertje schoot weg om hulptroepen te halen, en ja hoor, daar was mama, met personeel. Bintang bier was er niet, maar daar kon wel voor gezorgd worden, dus weer iemand op een brommertje weg.
Nou bleek het gehaalde bier lauw, maar de vriezer was welwillend daar verandering in te brengen, dus het was even wachten alvorens de dorst te lessen.
Ik wilde toch de Indonesische cultuur meemaken? Nou is het algemeen bekend dat Indonesiërs geen nee kunnen zeggen, dat is onbeleefd. Ze zeggen gewoon ja of blijven vaag. Ook als het nee moet zijn, of hebben we niet.
Toen mijn Mie Goreng met Seafood kwam was er helemaal geen Seafood bij of in. De Seafood was gewoon op, dus dan geef je iemand wat anders. Maar,.. het was wel heel lekker. Topper in deze vakantie tot deze dag.
Zoals gewoonlijk is er des avonds niets meer te doen, dus mandiën en naar bedje toe. En het was warm, warm in de kamer. Een ventilator moest de nood wat lenigen.
Tot overmaat van ramp was naast ons de karaoke bar begonnen en dat duurde tot 1.00 uur.
Het werd een nacht van zweten en zweten. Al het genuttigde bier is door mijn poriën in bed verdwenen in plaats van uit te plassen.
Vrijdag
Dus op weg naar de Togian eilanden. Dat ging gepaard met een grote catamaran speedboot waar we net met z'n 20 in pasten. Nu snapten we ook waarom de grote bagage niet mee mocht, maar alleen een rugzakje.
Met een aardige snelheid en klappend op het water voeren we in een kleine twee uur naar kadidiri resort, een resort ten noorden van de Togian eilanden. Er was weliswaar op het oog een vlakke zee, maar het bleek toch een ruwe vaart. Gelukkig of helaas ? ging niemand groen zien met alle mogelijke gevolgen van dien.
In dit resort zitten we drie nachten. Het eten is inclusief, maar er is ook geen andere keus.
Nou bleek het eten ook nog eens erggg lekker te zijn!
Het is bij jullie thuis herfst. Hier doe ik een nat handdoekje om het bierflesje, anders is het bier lauw voordat het op is...
Aangezien het lekker relaxt gaat met Anton als kamergenoot gaan we lekker zo door samen.
Natuurlijk gingen we ook snorkelen. Hier vóór het resort kon gesnorkeld worden. Het was weliswaar ondiep, dus voorzichtig vlak boven het koraal zwemmend konden we prachtig gekleurde visjes en koraal zien.

Zaterdag
Ik koos voor de excursie optie van een halve dag i.p.v. een hele dag, anders ben je weer de hele dag onder de pannen. We gingen in een smal longtail bootje op weg naar Jelly fish lake. Door natuurlijke omstandigheden is dit meertje ooit verbonden geweest met de zee, maar plotseling afgesloten. De kwallen die in dit meertje leven hebben geen natuurlijke vijanden meer, dus steken niet meer. Nou ben ik van mijn jeugd af aan erg bang voor kwallen, dus ik moest mijzelf wel even resetten.
Na een uurtje varen kwamen we bij het meertje. Okee, vooruit met de geit dacht ik, dus erin.
Het water in het meertje bleek erg warm, warmer dan het zeewater. Om me heen zwommen prachtige kwallen met een hoedje waarmee ze zich voortstuwden.
Mooie kleurtjes hadden de kwallen en ze waren doorzichtig. Best wel een beetje eng. Toen ik eentje tegen mijn been voelde dacht ik, hoeft van mij niet weer... Brrr.
Daarna met de boot naar een tropisch strandje waar het heerlijk badderen was in de zeedeining. Weliswaar met een hemdje aan en buff op mijn hoofd vanwege het gevaar van verbranden.
Daarna nog naar een tropisch eilandje waar het mooi snorkelen was langs een afgrond in zee.
Prachtig gekleurde visjes.
Ik blijf altijd wat op mijn hoede, haaien en zo schijnen hier niet te komen, maar je weet maar nooit.
En toen was het al weer tijd richting lunch te gaan, ook niet onbelangrijk.
Zondag
Zondag is een rustdag, althans wel voor ons vandaag.
Na ontbijt en bijkomen was het tijd hier achter in de baai met dieper water wat te zwemmen en te drijven. Heerlijk relaxt, wie doet je wat. Uiteindelijk had ik van die verschrompelende vingertjes/handen.
Verder de tijd doorgebracht met genieten van de rust, temperatuur (zwoel windje) en een goed boek. (Herman Koch: de greppel en Geachte heer M) Aanraders.
Je kan in zo'n resort als deze ook gemakkelijk je eigen plan trekken en hoeft niet steeds bij de groep te zijn. Er zijn groepsleden bij die (te) veel praten en niet kunnen luisteren. Dat gaat vervelen.
Anton en ik zijn veel op onze eigen veranda geweest en hebben veel gelezen.
We zaten hier zo afgelegen, een groepsgenoot wilde vanavond met een creditcard afrekenen, moest hij met de receptioniste met een bootje de zee op, zodat er contact gemaakt kon worden met internet.
De reisgids Lonely Planet vermeld over het Kadidiri resort op de Togian eilanden: moeilijk om er te komen, nog moeilijker om er weg te gaan....... (Heimwee)
Maandag gaan we weer met de speedboot naar de vaste wal, om vervolgens met onze bus in vijf uur naar Luwuk te reizen. Daar wacht ons een luxe hotel zoals de verwachting is.
Dinsdag vliegen we in omgekeerde richting eerst weer naar Makassar, om daar het vliegtuig naar Menado te nemen. Dat lijkt omslachtig en is het ook, maar de vliegmaatschappijen die rechtstreeks tussen Luwuk en Menado vliegen staan op een zwarte lijst. Ik ben altijd wel in voor wat spanning en sensatie, maar er zijn grenzen.

Kortom, een mooie reis met veel natuur en cultuur, inspanning en,.. Relaxen!